Јас сум Сузана Томовска, ликовно-технички уредник на месечниот магазин „Бизнис прес“, среќна сопруга и мајка на две деца: Христијан (8 год.) и Ана (4 год.).

Имав среќа да се сретнам со Библијата уште во најраната возраст, на 5-6 години. Тоа беше преку мајка ми, која на навистина необичен начин дојде до Библијата и до адвентистичката црква.

Иако бев малечка, јасно се сеќавам на насмеаните лица, на пријатната атмосфера, на поуките од Библијата, убавата музика и на сe што се случуваше во црквата, за време на периодот додека јас, мајка ми и сестра ми редовно ја посетувавме.

Во детското одделение, на начин прилагоден за деца, се проучуваше Библијата, се пееја песнички и се упатуваа детски молитви кон Бога. Таму научив многу за Библијата. Дознав дека Бог е нашиот најверен пријател и заштитник, дека секогаш е на наша страна - на моја страна! Дознав за прекрасните ангели кои деноноќно бдеат над нас, дека Бог сe гледа, се што правиме, и дека за Него нема ништо тајно. сфатив дека и ние најмалечките имаме одговорности пред Бога, дека треба да бидеме добри и послушни и да живееме според Божјиот Закон - така ќе бидеме среќни.

Во Библијата читав и за Христовото повторно доаѓање кога ќе започне вечноста, вечниот живот со Исус на обновената Земја.

Иако бев само мало девојче, сето ова ми беше јасно и ме следеше сиот мој живот.

Адвентистичката црква беше црква каде се проучува и се живее според Библијата. Но, се сеќавам и на силните предрасуди кои постоеја во тоа време (за жал слично е и денес). Колку и да се обидувавме да им објасниме на луѓето околу нас за црквата во која почнавме да одиме: дека тоа е место каде на достоинствен начин се слави Бог и дека ниедно од лошите озборувања кои се ширеа, ни оддалеку не се точни - тешко успевавме! Особено со татко ми.

Тие противења направија да престанам да одам редовно во црква. Со време и сосема престанав! Но, длабоко во срцето, знаев дека адвентистичката е вистинската црква, знаев дека таму припаѓам и дека еден ден ќе се вратам.

Верноста кон Бога се потврдува со крштевање, а јас тоа го одложив за во иднина...

Поминаа многу години. Мојот живот беше исполнет со љубов кон музиката, и класичната и таканаречената, популарна. Во тој период се дружев со „скопските музичари“. Бевме најдобри пријателки со Тања Станковиќ, сега Димовска. Излеговме и на „Макфест“. Музичката сцена - тоа беше правец на животот кој отсекогаш го посакував. Следеа вечери на гостувања низ Македонија. Но, со време увидов дека таквиот начин на живот ми пречи.

Низ сите тие години, никогаш не заборавив како треба да се живее исправно - според Библијата, но се кршев знаејќи дека со мојот начин на живот „седам на две столици“. Отсекогаш верував дека ако човек го прифати фактот дека постои Бог, има одговорност кон Него и не може да си прави што сака и да си живее како што сака. А јас, убаво ја познавав Библијата и знаев што Бог очекува од мене - живот во склад со верата!

Летото 1991 година отидовме заедно со Тања во Лондон, таму беа нејзината и мојата сестра. Тогаш се случи она што беше една од посилните причини повторно да се вратам кон Бога. И беше роденден на Глорија, сестра и на Тања и бевме собрани заедно да прославиме. Низ разговорите таа вечер, спонтано дојдоа темите за Бог и за Библијата. Сестра ми почна да им објаснува работи кои тие сакаа да ги дознаат - многу се заинтересираа. Но, јас (добро се сеќавам), се обидов да ја прекинам дискусијата велејќи и на сестра ми дека ваквите теми нив не ги интересираат. Всушност, се плашев да не бидам исмеана заради мојата вера!

„Остави ја нека ни зборува, ова многу нe интересира!“ - ме прекинаа Тања и Глорија.

Тоа длабоко ме погоди. Нешто во мене се смени! Почувствував жал што толку години сум се срамела јавно да ја признаам својата вера пред моите пријатели. Се сетив на зборовите од Библијата: „првите ќе бидат последни, а последните први...“

Таму, во Лондон, повторно почнав да ја читам Библијата.

Кога по три месеци се вративме во Скопје, се вработив во дневниот весник „Република“ и заради работата, некако, се одвоив од старото друштво. Почнав да размислувам дали е дојдено времето се вратам кон Бога. Редакцијата на весникот имаше само еден слободен ден - сабота. За мене тоа беше некаков знак за моја одлука, бидејќи според Библијата саботата е ден за одмор и за празнување.

Одамна знаев за патот по кој треба да тргнам, но од повеќе причини, го одложував тоа. Најглавна причина беше што мислев дека ќе треба да го ограничам мојот живот и ќе треба да се откажам од работите кои ги сакав (подоцна се уверив дека не е така!).

Тие денови се случија чудни „интервенции“ или спасувања во мојот живот. Како технички секретар во весникот, го користев сопственото возило да вршам работи низ градот. Еден ден, возејќи се, моторот одеднаш почна многу чудно да звучи. Се загрижив и се мислев дали да возам веднаш дома или дури вечер кога ќе ги завршам сите работи. Се одлучив за второто. Но, за кратко време, моторот целосно изгаси. Успеав некако да паркирам и кога заклучував, случајно минуваше полицаец и ми рече: „Девојче, тркалото ќе ти испадне!” На работа отидов со автобус и го замолив колегата кој беше возач во редакцијата и се разбираше од автомобили да погледне што е проблемот. Кога се врати на работа, возбудено ми рече: „за едно завртување ќе ти испаднело тркалото и кој знае што можело да ти се случи!“ Зачудено се прашуваше каква врска има тркалото со моторот? Истата вечер отидовме заедно уште еднаш да го погледне возилото и, на наше огромно изненадување, моторот си запали како ништо да не било. Јас безбедно си отидов дома и му раскажав на татко ми што се случи. Утредента и тој го проверил моторот, но не нашол никаков дефект. И следните денови го возев автомобилот и тој си работеше беспрекорно!

Бев уверена дека „нелогичното“ гаснење на моторот беше Божја интервенција за да ме заштити од можната несреќа. Подоцна ми се случија уште неколку необични случки кои уште повеќе ме зацврстија во мојата одлука целосно да се вратам кај Бога.

Еден ден сестра ми ме покани на серијата предавања кои се одржуваа во адвентистичката црква во Скопје. Повеќе немав изговори, саботата ми беше слободна и... одлучив да доаѓам на предавањата. Во срцето знаев дека штом повторно стапнам во црквата, тука и ќе останам. На предавањата се присетив на саканите, но подзаборавени вистини од Светото Писмо.

Во тој период имаше доста млади луѓе кои, на различни начини, дошле во Адвентистичката црква. Меѓу нив го запознав мојот сакан сопруг.

Дружењето со младите во црквата беше навистина различно од она кое го имав со старите пријатели. Се сретнав со искрено, чисто и многу пријатно друштво чие дружење и по 12 години е се уште такво.

Сега животот ми е збогатен за уште две прекрасни суштества, моите деца Христијан и Ана, кои со мојот сопруг нe прават многу среќни.

После сe, можам да кажам дека ми е жал што ги пропуштив годините проживеани без Бога, без Неговите совети. Сега ја чувствувам онаа вистинска слобода за која мислев дека со припадноста на црквата ќе ја изгубам. Сега се чувствувам дека сум сосема сигурна во Божјите раце! Мојата љубов и верност кон Бога ја изразувам од сe срце и преку песна, сакајќи многу луѓе да ја имаат среќата на живот заедно со Бога!

	Сузана Томовска Сосема сигурна во Божјите раце Сега ја чувствувам онаа вистинска слобода за која мислев дека со припадноста на црквата ќе ја изгубам...

Дизајн на сајтот и подготовка на дел од текстовите: Лазар Томовски. Веб дизајн и веб програмирање: Тони Матев
Лектура и подготовка на дел од текстовите: Никола Тасевски. Коректура: Драган Лазески. Одговара: Михајло Гурев